Yolculuğunda Allah’a tam bir güven elbisesi giymişti. Yalnızca O’na güvenene kadar başkalarından gelen tüm yardımları terk etmişti. Vuslat vakti geldiğinde, Ramazan Bayramı münasebetiyle amcası Allah’ın Alim kulu Şeyh Sidi Hasan El-Karkari’yi ziyaret etti, Allah ondan razı olsun. Sidi Mohamed Faouzi şöyle der: “O gece Allah’ın sıfatları ve güzel isimleri hakkında konuşuldu. Moulay al Hassan ve bazı dinleyiciler arasındaki tartışmayı dikkatle dinledim. Sözleri üzerimde derin bir etki bıraktı ve insanlar gittikten sonra ona sordum: “Amca, ben tövbe etmek istiyorum. Allah tövbemi kabul eder mi?” Şeyh Hasan, Allah sırrını kutsasın, korku ve umutsuzluk halimden ve niyetimin samimiyeti ve yaklaşımımın ve arayışımın gerçekliği hakkında bildiklerinden etkilendi. Benden Al-Aroui kasabasına dönmemi ve kendisinin gelip bana vird vermesini beklememi istedi”. Sidi Mohamed Faouzi içinde yanan tövbe ateşini söndüremedi. Allah güneşinin parlamasına izin vermişken ve kendi katından ona “Ey Muhammed, bize yüksel” diye seslenmişken nasıl söndürebilirdi ki? Eşyalarına baktı ve kardeşinin elbisesi dışında Rabbine yapacağı yolculuk için ihram elbisesi olarak uygun bir şey bulamadı. Sanki önceki yaşamı ile gelecek yaşamı arasında bir engel oluşturmak istiyordu. Elbiselerini yakarak, başını ve sakalını tıraş ederek, kardeşinin elbisesini giyerek ve Rabbine doğru yola çıkarak samimiyetini gösterdi.
Tamsamane’ye vardı, yalınayak yürüyordu, yol boyunca başını eğerek ağladı. O anda, ne olduğunu bile bilmeden Sevgili’nin nurunu gördü, Allah’ın selamı ve rahmeti onun üzerine olsun. Allah ondan razı olsun, amcasının zaviyesine varıncaya kadar ışığı görmeye devam etti. Şeyhine ve amcasına, “Virdimi çekmeme izin verin ve Halvete girmeme izin verin” dedi. Şeyh şöyle cevap verdi: “Benden uzak dur. Benim delilerle ilgilendiğimi sana kim söyledi?” Talebini tekrarladı ve Şeyh onun samimiyetini test ederek reddetti. Sidi Mohamed Faouzi gitmek için ayağa kalktı ve amcası ona nereye gitmek istediğini, evine dönüp dönmeyeceğini sordu. O da, “Hayır! Eve dönmeyeceğim. Allah’a yaklaşmak için çıkıyorum. Taşlar ve ağaçlar arasında Allah’ın krallığında seyahat edeceğim. Allah her yerdedir” diye cevap verdi. Sonra Sidi Hasan El-Karkari, Allah ona rahmet etsin, kızına Sidi Muhammed Fauzi’nin girmesi için Halveyi hazırlamasını emretti. O da şöyle dedi: “Benim niyetim tövbe etmekti. Ama Allah planını gerçekleştirdi ve beni nimetleriyle onurlandırdı. Hicri 4 Şevvalth 1425 Perşembe gecesi (18 Kasımth , 2004) mübarek Halvetimde olağanüstü zirveleri gördüm. Cuma günü El-Vehhab (Veren; Çok Cömert) beni çağırdığında ve bana yüce gizli İsmini öğrettiğinde büyük açılımlar ve sürekli yardım aldım.” Bununla, Gerçek Olan onu büyük bir hediye ile onurlandırdı; ona soylu azizlerin makamlarını sundu, bu onun niyetinin arkasındaki samimiyet sayesinde oldu, Allah’tan tövbe istedi, çünkü kesinlikle tövbe isteyen Allah’ın rızasını aradı ve O’nun rızasını arayan onu bulur. Onu bulduğunda, O’nun işitmesi, görmesi ve tüm gücü olana kadar büyük Sevgi derecesini elde eder. Şeyhimiz, Allah sırlarını takdis etsin, yaklaşık iki yıl boyunca şeyhinin ve amcasının yanında kaldı. Bu arkadaşlık, Allah ondan razı olsun, Molla Hasan’ın vefatına kadar iyi davranış, saygı, ciddiyet, çaba, zikir ve hatırlama üzerine kuruluydu.